Roman Młodnicki i jego poetyckie „Niecodzienne blaski i cienie”

Piękny tom poezji Romana Młodnickiego 

 

Tomik „Niecodzienne blaski i cienie” to autoportret poetycki Romana Młodnickiego. Są to portrety ze słów – wzruszeń i refleksji, liryki osobistej i egzystencjalnej, a także obrazowych: społecznych i patriotycznych pełnych kontekstów konstelacji dotyczących tu i teraz. A to wszystko notowane w poetyckich i wierszowanych rymowanych zapiskach od ponad półwiecza! Pierwsze wiersze są z lat 50. minionego wieku, ostatnie – współczesne. Jakże to imponująca liryczno-refleksyjna konsekwencja!

W tym niejako dzienniku wierszy odbija się więc czas, ale pomimo jego upływu poeta usiłuje ocalić wartości ponadczasowe.

Niezwykle przejmujące są „Treny”, które poświęcił swojemu synowi – w tym strumieniu świadomości, bogactwa myśli i pełnych ekspresji emocji mieści się cała poezja Romana Młodnickiego. Dużo się w niej dzieje.

Tom tych niezwykłych wierszy liczy 292 strony! Składa się z siedemnastu rozdziałów poetyckich rozdziałów – oto ich znamienne tytuły

Ty jesteś jak, Symfonia wonna, Jak nić Ariadny, Ech, ta miłość, Smak życia, W masce człowieka, Czas jak światło, Człowiek jak liść, Serce można ogrzać, O Matce – wspomnienia najczulsze, Krajobrazy z melancholią, Niecodzienne blaski, Ocknij się, Polsko!, Kraju mój…, Wielki Papież – Święty Jan Paweł II, Treny – Mojemu synowi Mariuszowi poświęcam, Mowa nieśmiertelna.   

 

Oto piękny wiersz „Czas jak rzeka” Romana Młodnickiego otwierający tom poezji „Niecodzienne blaski i cienie” :

Czas jak rzeka….

 

Zegar wybija rytm samotnie

Lecą sekundy i godziny

My mimo woli i przelotnie

Myślimy z jakiej to przyczyny

 

Dlaczego czas tak szybko mija

A czy nie szkoda tego czasu

A on złośliwie takt wybija

Wstrzymane wskazówki! Zawczasu

 

Żeby godziny nie leciały

W tak szybkim tempie i zuchwale

Bo tak przeleci żywot cały

Strasznie sromotnie – niebywale

 

Czas jakże drogi a zuchwały

Często nam w życiu figle płata

Choć człowiek często taki mały

A nad wyżyny wciąż wylata

 

 

Zapraszam do lektury!

Cena za 1 egz. – tylko 25 zł!!! (+ 7 zł koszty przesyłki)

Książkę  można zamówić w naszym Wydawnictwie. 

Zuzanna Przeworska

 

O Autorze: 

 

Roman Młodnicki – rocznik 1937.

Górnik z zawodu Aloha enterprise 8080 , cały jest poezją. Mieszka w Siemianowicach Śląskich

Wiersze prezentował na spotkaniach w Śląskim Stowarzyszeniu Kulturalnym „Moja chwila”, na wieczorze poezji w Miejskiej Bibliotece Publicznej w Siemianowicach Śląskich, w Siemianowickim Centrum Kultury Willa Fitznera oraz w miejscowym „Radio Barys”.

Autor tomiku poezji pt. „Wiersze” (Warszawska Firma Wydawnicza, 2013).

Uhonorowany dyplomem uznania za pracę twórczą, nominowany do nagrody artystycznej „Promocja Regionu i Twórczości Śląskiej”, wyróżniony złotym medalem „Poezja Roku 2014”.


Roman Młodnicki

 Urodził się w Krakowie w 1937. Tam też ukończył Gimnazjum im. Tadeusza Kościuszki. Później rozpoczął naukę w dwuletniej Szkole dla piekarzy – cukierników. Pracuje w zawodzie.
Pisać wiersze zaczął w 1952 roku. W 1955 r. pierwsze wiersze zostały skonfiskowane i uznane za antypaństwowe, autor został nawet aresztowany.
Po wyjściu pracował w TOS (Techniczna Obsługa Samochodów). W tym czasie dostał powołanie do SP (Służba Polsce), ale nie zgłasza się do odbycia służby. Wychodzi dekret MON-u, że wojsko można odpracować w górnictwie. Korzysta z tej propozycji.
Do Siemianowic przyjeżdża w 1957 i rozpoczyna pracę w Kopalni Siemianowice. Pracę tę polubił od razu i po odpracowaniu wojska postanawia pozostać i przechodzi wszystkie szczeble górnicze: strzałowy, potem instruktor strzelniczy, na końcu dozór. Wspomina, że warunki były ciężkie, ale można było szybciej dostać mieszkanie.
Również rodzina Romana Młodnickiego przeszła traumę związaną z okupacją. W 1939 roku aresztują ojca za organizację podziemną, ucieka on jednak z transportu i kontynuuje działania przeciwko okupantowi. Ponownie aresztowany w styczniu 1941 r., osadzony w Oświęcimiu, oznaczony Nr P. Polen 23213, a w marcu 1942 r. zostaje zamordowany w wieku 34 lat. Pozostaje dokument w bloku nr 6 i symbol – artysta rzeźbiarz.
Po aresztowaniu ojca zaczyna się gehenna dla całej rodziny. Co noc rewizja, bicie  – wspomina autor. Cała rodzina zostaje wyrzucona z mieszkania bez możliwości zabrania czegokolwiek. Śpią po piwnicach, strychach. Nikt nie chce przyjąć ludzi prześladowanych przez gestapo. Matka „za karę”, że nie podaje nazwisk z organizacji, dostaje nakaz pracy               w kamieniołomach. Na 48 mężczyzn jest jedyną kobietą.
W końcu dostają mieszkanie – szopę bez podłogi, bez okna, wody i prądu. Na domiar złego wilgoć i szczury. Po pracy matka zmuszona jest meldować się na komendzie, a dwa razy w tygodniu musi jeździć kopać okopy dla okupanta.
Ojciec musiał mieć ważną funkcję w organizacji, bo nawet po wojnie NKWD wypytywała i szykanowała dalej matkę. Przyjechali nawet i kazali spakować rzeczy i na drugi dzień mieliśmy wyjechać transportem do Rosji – wspomina poeta – ale na szczęście do eksmisji nie doszło.
Większość naszej rodziny zostaje wywieziona do Katynia, Smoleńska, Ostaszkowa.
Matka długo nie mogła znaleźć pracy. Dlatego cała rodzina żyła w wielkiej nędzy.
Stąd poezja Romana Młodnickiego przesiąknięta jest żalem i goryczą.

—————————————